Бугарин (м.)
А момчета, Б'лгарчета, в двор'т седјат накуп, с жедно срце, с жедни очи мигајат, погледват.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Ако се Бугари, арно, - ќе се разберам; ами ако се Турци или Власи или Арнаути, како ќе се разбирам за да зборувам?“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ами каква нова, т.е. македонска народност, кога ние, нашите татковци, дедовци и прадедовци се викале Бугари?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ете зошто ние, меѓу другото, се признавме за Бугари, т.е. тврдоглавци.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но кои се тие народности? – Турци, Бугари, Срби, Грци, Власи, Арнаути.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Депа е жена и пред малку рече еден поумен збор: „Ние не сме Бугари... — само прескокна да рече не сме ни Срби, — туку сме си луѓе од местово наше — нашинци!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Пак, барем да речеше Бугарите ќе те разберевме.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А знаете што сакав да кажам? — Бугарине! Бугарине му викаат на маче коте!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И една вечер се собраа кај Цицовица, Горно маало, во Бешишта и се спремија да им одат на непокорните „Бугари“ во Полчишта.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тоа го направи и Јовановиот четник Брајан од Жиово, та стана капиданис Брајанис и ги одведе андартите во своето село Жиово да го изгорат, а сам со својата рака му ја пресече главата со секира на својот роден стрико „Бугаринот" Петка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На Биновци им притекна на помош самиот нивни анџија — „Бугаринот“ Мито, со сите Јенималци од Битола; на Дима — неговиот „Грк“ Крсте Нале, со сите џамбази и Власи од атпазар и токму на местото каде што Турците го обесија Алекса Турунџа се отвори „муаребе“(Војна).
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бугарите ќе ни даделе триста илјади пушки.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Бугарите! - рече некој па и другите загледани назад почнаа полека да одат натаму готови секој момент да спрснат да бегаат.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- И што? - Па била борба, разбираш. Нашите почивале на полјанката под Чукарот, а Бугарите од зад Чукарот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ги одбиле најпрво Бугарите, а потоа со борба, со пукање, отстапувале по оваа патека, се спуштале низ оваа корија, а некаде над нашата колиба излегле кон Грамадна, а оттаму на север, кон Осоговските Планини...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тие мрсници се способни на сѐ. Тие, како што може да се види од твојот случај ви ги менуваат имињата за доказ дека вие божем сте Бугари...
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Нивните другари немале време човечки да ги закопаат, само онака, да не ги пронајдат Бугарите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Шишман плашливо рече: - И јас сум Бугарин.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
А бидејќи Толе лани дојде да ги вика селаните во борба заедно со четите чии војводи Сарафов, Тренков, Гарванов, Чакаларов беа Бугари, тоа Димо им го објасни дека и Толе е бугарски војвода, та ќе треба и него, не само што да не го слушаат, ами дури и да го бркаат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Најпрвин таа почна со претреси по куќите: го собра скриеното оружје, а потоа се зафати со евиденција: колку жители има селото; како се чувствуваат: Срби, Бугари, Грци, Македонци; колку има: слепи, глуви, сакати, неми, мрднати.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
