танок (прид.)
По плачот општ се сети дека веста беше болна и танок таа пушти крик, да, како лавица, што дрско ловците ја гонат и плодот ѝ го крадат прв ...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Му облече кошула веднаги опитната жена, риза - пајажина танка.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А од брег на брег танок мост.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
По долги, меки ширини рамни магла се танка крева и по селата мали - заспали шумоли скришно врева.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тих ветрец вее - низ стрмни странки, се буди гора, - шушкаат гранки, - асики танки...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Среде Азот зелена ливада, у ливада две танки тополи, под тополи зелена прнара под прнара млада војска седи, млада војска, војска македонска.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Ми се доближи и застана пред мене како да ќе се потпише на моето чело со танкиот нос.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Непрекинато гледајќи во мене, ја отвори фиоката на масата и извади танка прачка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој кадравко беше неуморен во играњето, трчаше по децата, лаеше со танок глас и ја туркаше тапата муцка во нив лижејќи им ги рацете и искажувајќи го своето другарство на свој начин.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И така: црни очи, црни веѓи, црна коса, бело лице, танка става — цела солунска кокона!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Подбрадена со една црна шамија, едно палтенце подебелко да не ѝ студи, место опинци обула чевли, со танки чорапи — небарем на бања ќе оди.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дупни издени, — дупни издени, — ја учеше Доста и ѝ ги бакнуваше малите танки и меки детински прстиња кога за првпат ѝ ја даде иглата в раце.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Три маслинки, три белостројни стебла. Добар ден, танки девојки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопуваа од подот Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тука, во близина, отаден рекичката, се извиваше танка, трага на чад.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се нишаат далеку три танки маслинки, му се противставуваат на дождот се тргаат од корен да се искорнат и да се пробијат низ мрак.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во далечина, над градот, плови мек шлеп на танка павлака прав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Долг, пискав сигнал за тревога. Звук, танок како жица, проткаен од прстите до врелите слепоочници. Добро.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа се грчеше и искинато липаше со зафрлена глава, тој мислеше со ’рбетот дека ’рбетот ќе му прсне, и мислеше со мускулите дека мускулите ќе почнат да се кинат на танки кончиња, па после стана клопче без `рбет и мускули, без небо и корен, стана огнен здив и крцкот (Јано Јано Јано) како што беше и таа крцкот нејасен и искинат сладок бол.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Полудуваше со залепени клепки: точно врз очите му лежеше студена арапска сабја, или боцкава жица, или танка змија, сеедно, тој зрак, тој ноќен призрак го менеше својот облик, и човекот како и да се наместеше во постелата го чувствуваше и остаруваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
