песји (прид.)
— Еден во Старавина, еден во Витолиште, еден во Дуње и еден во Маково ќе бидете.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Затоа и никогаш не се најде никој таков, песји сој, кој, притиснат од властите или купен од нив, се согласи да изврши предавство.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И си ги кине песјите нокти од прстите, си ги поткасува со забите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во песјото место сѐ се стаи, се притаи. Оглувеа стените, онеме и пештерата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Од тој ден потемне, се џбуноса, се урниса песјото место. Се повали вратата, гредите мувлосаа.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
И зошто одненадеж, паф,
се измазнува ко песја муцка
ко опашката на Макс мачорот, душичка
(врати ми го, те молам!);
„Простете, не беше намерно“, вели езерото
ми ги краде зборовите
небаре расипало скапоцен предмет
а јас, како ништо да не било
скокам во него
пливам, и нуркам, и го гушкам
и повторно го сакам, свежо
(макар што јас не знам
што всушност значи да сакаш)!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
