пара (несв.)
Зборовите параа срце на тие што таму собрани беа, а само утехата стои пред кутрата мајка ко стена, болката неа ја скрши.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Лицето на Кузмана се црвеше; стенкаше како да ќе пукне под стискањето на брадестиот бездомник, а пукаше палтото на овој, другиов, како некој однатре со нож да го пара.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Дури Доста го сопаша појасот, го одврза гушалчето, ги разлабави врвците на чорапите и на калците, борината догоре и едвај бледи зраци ја параа црната темница во земникот на Сукалови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но кога почна „попчето" да зборува, уште првите зборови почнаа да ѝ ја параат душата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сега потемнував од бес. Со кос замав ја завртев секирата околу себе кон нивните утроби да им ги закитам со црвени појаси од кои се параат конци.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Триста и седумдесет гроша, што пари се, но ако се претворат во аспри ќе излезе баснословна сума од 44.000 аспри, сметајќи во еден грош четириесет пари, а секоја пара по три аспри, за која сума ќе треба да продадат 44 најдобри волови, та остави што секаков вол и не се продава по сто аспри.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Изгледаа како стари кулиси, зад кои невидливите петли ги параа своите грла.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затоа не се сфаќаше ни себеси ни тоа месо што го параше со пет ленгера и се пулеше со полумртви очи настојувајќи: „Не те пуштам.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ајде, фудул Митро, мори, При твојата мака... Но како нож му го параше срцето нејзиниот одговор, кој беше го поместил самиот Тоше во последниот стих и тој со натажен глас го заврши.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Немој, мале, срцето да ми го параш. Јас не можа вака да ве гледам.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Плачењето што идеше од куќата го параше како со нож.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Морам да прекинам. Пискливиот глас на водникот ја пара утринската тишина. Одиме во напад...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ми даваат кинин да јадам и се парам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Со кос замав ја завртев секирата околу себе кон нивните утроби да им помогнам од една глутница да станат две, да ги закитам со црвени појаси од кои се параат конци.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Зад сето тоа се криеше големата сложеност на едноставноста, сиот тој ред на привидното спокојство да стане разбуричканост на споулавеноста - цветови сме што можат да пуштат отровни трња пред кои месото на животот не се повлекува туку им се нуди, им се остава да го параат, и јас веќе не знаев зошто го продолжуваме патот, иако Онисифор Проказник им рекол на неколцина дека ќе изгинеме и како мртви ќе ја победиме смртта зашто друг по нас ќе се бори: на бедниот со срце, господи, помогни му.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Отровна печурка да ја пара неа! Отровна печурка да го пара небото!
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Малку и се карале, со извици срца си парале: „Снегот е бел!“ „Не, снегот е црн!“
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Од телекранот се слушаше писок што ги параше ушите и што продолжи во истиот тон четириесет секунди.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Гласот на Дине никогаш немал толку оган во себе, пак предупредува Ако не разбирате од лаф тогаш оваа штица подобро зборува! и се чуја удирања што ја параа ноќта.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Ни плетеше ни метеше, ни крпеше ни шиеше, ни месеше ни печеше, ни параше ни бараше, ни молеше ни колнеше, само го дупеше ѕидот со отапениот поглед и како да немаше да се зачуди ако од тоа куќата ѝ се урне врз главата.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
