оп (изв.)
ПАНДЕ: Така е, сето тоа што го зборуваш е убаво, само, една наша стара поговорка вели: „Додека не скокнеш не вели — оппа!“
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Опааа! — Пречекори Доста и се прекрсти, та влез во Сукаловата куќа да се стори вечер домаќинка на еден од браќата Сукалови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само - оп! Ќе замавнеш со раката нагоре.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кога наеднаш - оп! нешто го тупна по грбот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Посакај нешто, Малчо, и јас ќе ти го исполнам! “ И оп! Се случи чудо невидено! Чудо за неверување!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ајде, опа, опа, опа! - велеше старецот и со бавни движења ја вртеше косата низ бујната планинска трева.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Цело време господ го гледаш. (Попот пие на искап.) Опа!
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
И - оп, ти го потргнува срамот, ти ги очиклува очите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вика и се вцрвува. Му набрекнуваат жилите, небаре гуштерици му скокаат. И оп, туп, ми се наднесува, ќе ме удри.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога одеднаш оп, книгата ми ја снема од рацете!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
- Види го она малендавото, испиеното, како удира со поткованите цокули, - му се обрати Пандо на Нумо: - Оп, за малку што не падна.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ги гледаме сите одозгора. Оооп, оооп, оооп!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И, — оп, ме угреа сонце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И, како што си ја мислам така, туку — оп, еве ја: и неа ја гледам меѓу жените.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
МАЛИОТ: Опа! Тој е! Врз човекот паѓа мрежа.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
„Опа!” копкајќи со прстот таа повторно однекаде ја врати играчката и го намота конопот околу неа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Над колата леташе Гавруш Гаврушевски. Со гракање ја дополнуваше песната на ортаците и трговците со ништо. Опа, опа! Пупи Паф ќе копа!
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Песната ја продолжи Пишпирик: Опа, опа! Многу ќе сум богат. Ќе живеам на висока нога.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
И пак гавранот Гавруш Гаврушевски, скитник како и овие двајца, заграка: Опа, опа! Пупи Паф ќе копа!
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
