носе (ср.)
Ги залепивме носињата на стаклото и се загледавме во шарените книжни пари.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ами ако е за калци да ти донеса, токо — големи се плетени сите мој калци, та не ќе може да и носе, — со радост изјави Нешка готовност и таа да го израдува Крлета како тој неа со китките.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Токо, налет ти голотиата. Ете, од Стоанка останаа толку алишча, нека дојде, нека носе, пците нека а носат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ни алишча барам, ни работа барам шо не може да работе алишча имам од Стоанка, ќе има шо да носе, а дал господ и сермиичка, сама да си потправуа по нешчо.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И додека мајката и го бришеше носето, малото девојче радосно се насмевна.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Глувченцето залазе исплашено по клупата, задушка ѓаволесто со носето по трошките и се обиде да рипне преку работ на клупата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Бузо фркна со носето и се тргна настрана расипувајќи го редот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се доближи до детенцето, извади од џеб шамивче, му ги избриша солзите, ги избриша и под носето, го фати за раче и праша: - Како се викаш, мило?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Јас ги натурам и Ѕвездана и Капинка. Им ги осекнувам носињата и ги замивам околу устите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не само со очите, туку и со носето, со муцето, со обравчињата обрндавени.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мрсулче мое златно, вели, и и го осекнува носето, ја поведува за рака.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
О, господе, главчето ѝ летнало горе, ако се сопне, ништо не ќе остане од нејзиното малечко, шилесто носе, чпртесто, слатко врапчешко носенце.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Главата ѝ станува тешка, чувствува стегање на прстен околу клепките и додека во неа продира слаткото фрчење на носињата на внуците, Костадин лелујаво си го зафаќа синоќешното место.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Билјана не рече ништо. Се доближи до детенцето, извади од џеб шамивче, му ги избриша солзите, ги избриша и под носето, го фати за раче и праша: - Како се викаш, мило?
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Детето изгубено гледаше во девојчињата, а од очите му се сливаа солзи и течеа низ обравчињата. И под носето му течеше.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Луција знаеше без потреба да се фати за косата и со раката да помине низ неа, токму пред мојот нос; знаеше да повлече со палецот замислена линија по својот грб, токму на ‘рбетот, иако за тоа немаше никаква посебна причина; знаеше, исто така, да се налакти во полупрофил, и со моливот да го потпре носето, небаре заинтересирано го слуша предавањето.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ама тука си е милата учителка - да утеши, да избрише солзи и мрсулаво носе - и така ми стори, и ме убеди дека тоа можело секому да му се случи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Малечката Пела веќе одамна фрчи низ носето, а на нејзините големи клепки никако да кацне сонот!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Чпртото носе кое благоста на детското лице ја правеше уште подетска, го затапуваше впечатокот од силните веѓи и густите трепки, кои од горниот дел на лицето веќе војуваа со оној што го гледаа.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
