изгуби (св.)
Биди силна! Ти изгуби, о мајко, џин! Народните ќе пеат колена со уста милна за делата на твојот син.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ако востанието успее, не е ли јасно оти за него ќе има да се благодари на Бугарите, и затоа таму, каде што сега Србите конкурираат со своите пари и својата пропаганда со бугарските пари и пропаганда, ќе го изгубат секое влијание на своите клиенти?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Србија се замеша во Македонија откако изгуби надеж да си ја присоедини Босна и Херцеговина.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И така, значи, Бугарија ни ги направи досега веќе сите арнотии, остануваше само и кај нас да развие класа „самостојни националисти” што ќе разберат најпосле каде е коренот на секое зло во нашето национално развивање, т.е.Бугарија реши и кај нас да насее русофобство, та и ние да ја изгубиме секоја вера во православна Русија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
МАНОИЛ (Сам) Спомни го долгот кон народот и кон мене, ми рече и се изгуби.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Го испратија со поглед сѐ додека чунот не се изгуби во трските, а потоа и тие тргнаа назад.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И не чекајќи ни да запре возот сосема, на знак на Белича, обајцата искокнаа на задната врата и преку шините што блескаа од утринската роса, се изгубија во темнината.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
За миг се провре низ отворот и се изгуби внатре.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Баждар се изгуби, нè остави во шепите на неизвесната судбина, а Пенчо се превиткуваше пред силната жена чиј спокоен и мек глас ме доведуваше до треска.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Бев среќен кога видов дека помина крај Кузмана и се изгуби во стара накривена куќа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И кога дојде саатот новиот човек свет да прогледа, Доста веќе беше изгубила свест.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Србендовци си кинисаа еден есенен ден преку Козјак и Кравица и се изгубија негде долу во Мегленијата, а со нив се изгуби и војводата Јован Ѓуров. На нивно место се довлечкаа „братја б'лгари".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Најстина, го изгуби првиот токо и вој не е лош.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Арамијата Луман ни збор повеќе не рече и се изгуби во орманот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Најпосле му се изгубија од погледот на Пецета.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
А Луман тој ден се изгуби некаде во планината, но не за секогаш.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Секој шум во таа летна жега, секој глас, секој извик, се раѓаше со точно утврдена цел: веднаш за да умре, да се распливне, да се изгуби невратно, да не претставува ништо - ни настан, ни новост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сепак не забележа кога и како падна Германецот, и не виде кога и како се изгуби мршавата жена.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Селиците не се вратија, домородните птици се изгубија, луѓето не беа научени на гулаби и не ги бараа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
