извира (несв.)
Извор вода извираше плодно поле наливаше - плодно поле род народи.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ќе правел железна гемија, ќе одел до онаа вода од кајшто извира сонцето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од црниот под извираа дрвеници и му забуцнуваа ситни иглички в месо.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Како да извираше и како да се креваше од бистрата, мирна езерска вода со безброј чисти, светли души - утрото заигра во воздухот, се крена над стариот град, стегнат од сите страни со дебели ѕидови за миг го искапи, го осветли и го оживеа со својот трепетен сјај.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во неговите песни извираше и се разлеваше гнев, закана и верба на луѓето од неговата земја, оставена далеку зад морето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од темнината на отворениот прозорец извираат ситни мушички и пеперутки.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се смееше на сето она, што го доживеа минатата ноќ и оваа утрина, а смеата сѐ уште продолжуваше да извира од него во палави клучеви и не сакаше да престане.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Песната извира од длабочината на поробениот Македонец, со векови пластена во неговата душа и се лее, се шири и далеку се носи низ пиринскиот крај на Македонија.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Долу планинската река, која извира од Караорман, стрмно се слеваше и бучеше.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
За Ели денот почнуваше со песнички, што како да извираа од устата на Вера, со топол појадок, со безброј сликовници и книшки.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Коли извираат од секаде, очекуваш да се појават од под земјата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Всушност, уште при првиот чекор во оваа земја, се доаѓа во допир со нејзиното најголемо и најдрагоцено богатство - нафтата, која извира од рамнините на Плоешти...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Од куќите излегуваат здрави и болни, се извираат од под чардаците, се пореваат меѓу јалиците, како да излегуваат од земја, од никаде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Меѓу ветките се извира Дуко Вендија и вика: - О, Велико! - Ој, се одѕивам. - Кај си, мори? - Еве сум, море.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А од Пржницана извира вода, вели, сегде кај што сум згазила со нога излегува вода, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На Макронисос сонцето секогаш извира и потонува во морето.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Нејзиниот шепот извира од мене и само јас и ноќта можеме да ја измислеме прикаската на еден живот. Бремена или само неколку часови леунка?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се накачуваме, се извираме, сме станале сеништа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сестрите бришат, а таа си извира.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се извирам под надвозникот на Малата железничка станица, цепам преку пругата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
