играчка (ж.)
Бегајќи од шумот на твоите врсници, често нешто во мисли те влече: во сонот ги гледаше битките, а најаве место играчки — имаше мечој.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
ЦОНКА: Така, Поцко, така синко! Адет е овде, не е играчка!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ова е пара!... Пара е не е играчка!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
- Оздраве? љубопитно ме загледа како да сум ретка и скапоцена играчка. - Денеска првпат излегов.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Стоев на влезот на широчината и ја полнев капата со џамлии, слики, копчиња, шпиртосани бубачки, перца, празни кутии од помада и безброј слични предмети. од неколку улици наоколу доаѓаа деца и ги оставаа своите играчки во мојата ученичка капа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сламарица, мангал, стар можеби како и Адам, мало како детска играчка масиче претрупано со клешти, чеканчиња, клинци и конзервени кутии со боја и туткал.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Да има, братко, време кога да се приготви нешчо вечеричка, винце, ракиичка, знаеш каков е нашиот адет. Невеста се води, не е играчка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Некој нејзин шеф во кожено палто ѝ ветил со играчка насмевка летен одмор во оградено летовалиште на високи дотации, меѓу министри, началници и политички фолери.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Памучниот палјачо е глупав надеж, се наведна таа. обична играчка со истргната нога.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Момченцето е добро. Со новата играчка го заборави памучниот кловн. Збогум. Не грижи се.“ Потпис -„Марија“ (број 1).
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Требаше да ги истргне како детска играчка и да појде да се бие со глава. И уште пред таа есен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Бараше со очите наоколу, да пронајде нешто што би можело да му послужи за играчка, па кога не можеше да најде ништо, легна врз откосената трева и ги стави рацете под главата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Жената седи чучната крај долгунест висок сандак преполнет со играчки од децата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пак оние унгарски песни! Ех, не беше играчка!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Велеа: „Таа“, веднаш после тоа, кога главниот инженер отишол дома, а оној, Ристан, не можел да биде скриен, како што ги криела до тогаш сите други, бил огромен за да може да биде засолнет некаде, стоел среде собата, а таа висела, како играчка на неговиот врат, здрвен и со отпуштени раце, целиот грч, пред да се впушти во она, каде што го повикувал допирот од нејзините колкови: „Дојди колкав си, одлупи ме, сева, стори ме црвена, усвити ме, како да сум била в постела со сонцето, дојди...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој беше престрашен и од таа долга играчка во рацете на човекот над себе и сега не ѝ се подаде повеќе ни на таа позната лага.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко знаеше колку ѝ е лесно на таа челична ламја да се спушти надолу во еден замав, таа како од играчка би загризала во дебелиот трупец и би продолжила со една ритмичка постојаност да полетува, вивната нагоре, како некој челичен галеб, а потем да паѓа пак, и пак и пак, како од шега, трпеливо, без сенка од какво и да било напнување, без никаква измореност, сосема лесно, всушност тоа како да беше за неа единствениот начин на постоење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Така Белчо и Џеки им станаа најсакана играчка на децата од деветтата и десеттата станбена зграда.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Зоки Поки има многу играчки: и моторен воз, и авион, и лимузини, и велосипеди, и трактор, и дигалка, и топки, и труби.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
