зима (ж.)
Сѐ на ветар!... Есен поминува, зима дојдува!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
СИМКА: Како што милуваш, Костадине, така ќе биде... Немој да заборавиш на редот... Да дојдеш на зима...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Пак да го има секојден некако ќе се тера, ама само од пролет до есен и целата зима седење и дембелење.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Шо може да биде тоа брборење, ако не маѓиа?“ — си заклучи Митра и си влезе зимата во разбоите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На Крстета му се расипа планот. Сакаше нејќеше, остана зимото дома да ја гледа одблизу Анѓа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Арно ама, таа зима „крши вратот“ и Бисера, се омажи за Грбанџовиот Трајка, та остана поповата куќа на Жиовчевата Анѓа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Падна една зима како мртов месец капна една зима како заклан страв Врвот од забите песни не изостри за голите гранки на погледот но пролетта ја наслути и ронливиот мак на тенката усна на детето на устата барање устата глад Капна таа зима како згазен страв Капна една зима како згасен месец
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Но сега е зима, те чув. Бескрајна зима.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Окитот ги заличи годините и зимата нема а немирна во мислата: каде Окитот ги заличи надите и овие раце израснати од барање во застани: каде Окитот ги заличи спомените на една зима мраз зима страв па сепак: каде каде
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Помина зимата, се стопи и последната снегова грутка под излоканите корења на столетниот чинар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Би те кренале неми над своите немирни тежини да те поплави небето со белите трошки на погледот Дали тогаш твоето сонце ќе може да го озвучи кроткиот дожд на тишината Сепак не е зимата румена како нашите образи и не е вистински сетна како здивот на реката Побарај го слапот од надевање во извезената кора на мразот под која тлее жуборот на едно кревко сеќавање
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Зима, сурова и смртоносна, со гола смрзната земја, згрчена од нервозна болка, слепа и нема за сѐ што станува над нејзината тврда кора.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие две мисли ги мачеа цела зима. – Било што било, нели сме до него испратени, ќе го чекаме да се врати – беше заклучокот од овие размислувања. Инаку и не можеше да биде.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Дај боже да е жив, ама нели не е крај нас да го гледаме, не ми го топли мене срцето – ѝ одговараше старата и се приготвуваше за две свадби во зимата што наближуваше. Да си го ожени Јошето и да ја омажи неа – Анѓа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Па и да сакаа, немаа со што, бидејќи оружјето што го имаа се собра со време во тврдината и сега тие беа раат работа долу, по Воденско и Солунско Поле, за да можат да ја пречекаат суровата зима по нивните изгорени и ограбени куќурки.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Дните им се чинеа години. Зимата тропаше на порта, а едно ли требаше дома да се однесе?...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- А, зошто се селиме, мајко? - прашуваа младите ластовички. - Бегаме од зимата. Ако останеме тука ќе умреме од глад и студ.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Поправо таа се чувствуваше но за постарите и поискусните, што имаа дочекано во својот живот повеќе зими.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
„До зимата да биде готова“, ми вели газдата на куќата. „И побргу“, му ветувам јас.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Зимуваа далеку на југ и се враќаа ваму дури во пролет, кога зимата веќе побегнала на север.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
