зароби (св.)
Имињата: Бугарин, Србин, Грк во Македонија се средство на малите држави за да нѐ заробат нас.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но таквата постепеност има место ако два соседни народи се во нееднакви политички услови, тоа значи, едниот, т. е. покултурниот народ господарува, а другиот, понекултурниот народ е заробен или, најмалку, нема полна политичка слобода.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ним им беше заробен изворот Бистар Кладенец, нивното најмило место во планината, каде што ги поминуваа сите свои денови.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Дури таа претресуваше и одеше од местото, каде што беше заробен пленикот на запад, Гоце со пленикот беше на исток.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Командирот Планински ја зеде машината и напиша: „Драги Тале, како што ни јави, напладне ги пречекавме „сватовите“ и убаво ги дарувавме, заробивме двајца Дојчовци, а еден Италијанец сам се предаде.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Ќе им го земат оружјето, ќе ги заробат и како робијаши ќе ги пратат да работат во Германија.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Паметам, пред триесетина години последен пат натрупа голем снег, та цела зима бев заробен во колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Стрела, која за сето време на неговата болест беше заробена во оваа просторија, радосно заквичи и му се сплетка во нозете.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тревата пред да нѐ зароби, времето пред да досуши, Нешто сепак се гледа зад сенките на дождовите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ебатти војната, вели Мирче, ебатти војната во која брат со брат се заробува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ухвати једног бугарског војника, вели капетан Мирковиќ, зароби го и тогаш ќе имам оправдување. Разлог.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Така, со време, заробени во волшепството на Новиот свет, двете половини заборавија на закажаниот повраток на врвот од триаголникот.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
А Мирче твој, од многу војски бегаше, вели, го заробувале едни, други, вели, и на крајот бил кај Англичаните.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кејтеновата болест сосема ме зароби.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Дали сам од себе сум заробен, Во сопствена зандана затворен?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Само за миг, обликот ми заличува на заробен човек, обвиен со мека но непропустлива чаура, како инсект фатен во плунката на паукот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ами, ако го заробат Германците?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
14. Ме лекуваше еден лекар што го имавме заробено, Петрис.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тој Антуш Крстин и сите домашни ќе се во коцката слични на преголеми заробени молци во илјадагодишен калибар.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
