закоп (м.)
Поворката на закопот го пробива снегот и ги напушта селските сокаци, одминувајќи бавно по стапалките само на оние двајца, што беа отидени изутрина да го ископаат гробот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
18. ГОСПОД ШТО ЌЕ СПОИ, ЧОВЕК ДА НЕ РАЗЕДИНИ ПОТЕМ - но и матичарот да се јави на закопот со власта па и со параграфи да го приклешти тој, скротен, спор меѓу мажот и жената адамоевински прастар...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Кога се стемни, се провре низ прозорчето од коњушницата и го фати патот за дома. Во селото стаса пред закопот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
JOH Кога се свапери Сребра Лишка дојде еден човек и на татка му вели: - Се сваперила дека не сме префрлиле вода преку рамена, вели, и дека со немиени раце сме ручале по закопот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Туку оди малку брашно да сомелеш, велам, да месиме нешто за закоп, велам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но утрото, кога се готвеа за закопот и кога тој, Максим, ја облече свештеничката одежда, неочекувано за сите, Симиќ грдо го нападна.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се направи божем се лути и му подвикнаа: А второ, рече, вие само за да не платите за закопот, стрика Анѓела сте го закопале без свештеник, без мене.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се чувствувам како да сум на свој закоп: стојам на мартовски ветар меѓу црни, лелеави чемпреси и невини, чиниш ни со рака недопрени споменици и со изморени очи се простувам со себеси в ковчег.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Кога ќе мораше со родителите да појде на задушница или на некој закоп - гледаше што побргу да излезе од гробиштата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мора на нив објавата на моето предавање да им се видела како можност да присуствуваат на мојот духовен закоп.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
А кога почна пописот, во Козар маало се всели гробна тишина како на закоп што никогаш не завршува...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кога татко ми и јас заминувавме од гробот на дедо ми, на неговиот закоп татко ми се сврте кон мене и рече, „Сега неранимајкото е мртов”.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
На овие првоборци, режимот им овозможи според некој автоматизам – световен закоп и почесно место.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
На закопот можеше да се види колку пријатели имаше татко, дојдени дури и од други земји, од различни вери и народи на Балканот.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
На татковиот закоп дојдоа речиси сите пријатели од неговата генерација, останати во живот.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Последен пат носев цилиндар на закопот на снаа ми.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Таквото нејзино однесување пројавено пред заминувањето на збегот, пред разделбата со Добра и Чана, сега, по закопот на старецот е подзасилено и од една внатрешна, органска промена.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Макар што беа тешки воени времиња, на Игор Лозински му се приреди достоинствен закоп од многубројните пријатели.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
И видение јасно, светлина силна во умот ми се јави, па се состави мозаикот: ми стана јасно од какви причини го немало Лествичникот на закопот од неговиот татко, и разбрав дека отсуствувал шеесет дни и шеесет ноќи, токму колку што треба за да се потроши под нозете патот до Дамаск и назад, ми стана јасно дека го украл клучот од западната одаја, од рубата на неговиот татко пред овој да се упокои; и дека златниот клуч е умножение, дело на рацете на Амореецот; ми стана јасно дека Лествичникот, откако направил умножение на клучот, го вратил изворниот клуч во одајата на неговиот упокоен татко, и дека од тагата по таткото овој се лишил, само за клуч-близнак од одајата кобна да поседува.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
