забере (св.)
– „Ете како: откога влеговме в гемија во Солун, кога нѐ забра еден силен ветар, та кога ја спотераа талазите гемијата, една недела што ја носи силно морето и на неделата кога ја удри од едни спили, парче по парче се стори и за касметот мој ме исфрли на една штица морето на суво.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Гробник еден!... за него личело да се забере и да пее под пенџере. (Николаќи повторно пее под прозорецот): Сечи, моме руса коса, Сплети скала да се качам, Да ти влезам, море’ море, в одајчето, В одајчето шарено.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Тогаш некогаш дојдоа и селските говеда, со кои оној акаше по планините, забирајќи ги од средсело уште веднаш по кревањето на росата и враќајќи ги во вечерите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Обично се забираше со некоја тајфа ѕидари, ако беше тоа пролети, или пак со некоја група дуќанџии, есени, и пак заминуваше по светот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Нивната извидница и стража предвреме нѐ откри и нѐ забраа со камења низ потокот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Пак со сестра ми сакаш да се подбиваш! Потоа ме забра и со клоци.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Чиј војник е, велат, чиј? - Не знам, велам, Србите го забраа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не знаеш кај ќе фати, што ќе забере, вели. - Кој рече дека идат луѓе, вели Доксим Тренчески, кај видовте луѓе?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ами, пат? - Не знам кој пат да го заберам, вели Мирче.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Или ќе ги забереа пред пушка и ќе ги отераа во џандармериските станици во Алинци или Тополчани, или во Прилеп или во Битола, ќе ги држеа во тамошните затвори неколку дена, неколку недели или неколку месеци и кога ќе ги пуштеа да си дојдат дома, си доаѓаа посинети од ќотек и со искршени ребра, раце и колена.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Нѐ забраа вака, ко вие што ги терате овцине.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Конференцијата ќе се одржи во ,Баљшој театар" и јас и Оливера уште в зори се забравме да чекаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си го забрала сонот, што се вели, и за мене спие. 20.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Италијанецот или се налути, или му се слоши, стана, тргна кон вратата и при тоа ги забра чашите и чинијата од масата, ги бувна на под и излезе надвор.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ќе му се вовлече. Којзнае каква слободна девојка забрал.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
„Ќе мислат, те забрале јаничарите” рече папуџијата откако размисли.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Додека манастирскиот измеќар и некој од калуѓерите збутани до вреќите со погачи и до ќуповите со вино, викаа по него да легне долу, тој сѐ повеќе и повеќе се исправаше и го виде ројот дечишта забрани од јаничарите во заеднички синџир, а веднаш по нив и коњските газови, мазни и светливи како килими.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Одеднаш во салата влегоа неколку агенти и ги забраа сите мажи што се најдоа тука, длабоко зачитани, и кои како од пријатен сон преминаа нагло во оваа груба реалност.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
