догорче (ср.)
Цигарата веќе му е испиена, догорчето фрлено.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нумо си ја поднамести дрвената нога, го исплука догорчето и ја запали цигарата што беше си ја ставил зад уво.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И да знаеш, Пандо, не ме болеше толку добиениот удар со инвалидска патерица и што ти не, колку што ме болеше свеста дека тие удари доаѓаа од соборци, од луѓе со кои крвавев не само во еден ров, со кои сум јадел од една порција со една лажица, ја делев капката вода, догорчето, животот...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Многупати ќе го фрлеше догорчето од цигарата, а, ако се наведнеш да го земеш, ќе ти ги подгази прстите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Очите му светат ко догорчиња, готов е да се расплаче.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Знаеш дека за тебе нема, ама со сите чекаш и собираш догорци од земјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Трска, со тие негови долги нозе, за миг се најде крај Окомен и, како да гасне догорче од цигара, со петицата му ги здроби очилата поднати недалеку од него.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Бидејќи мајка ѝ запре да и дава пари, цигари позајмуваше од Ирина, а кога немаше и таа, тогаш собираше догорчиња по тротоарите, го вадеше тутунот од нив и виткаше цигари.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Хорацио долго го гмечи догорчето во пепелникот од претходното седло: - Чудни се жените.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Иако знае дека тоа не смее да го прави, допушти нејзините уморни прсти да отворат една кутија и некако од неа да исчепкаат едно догорче.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Штом едно догорче ќе се вкочани, таа го пали следното.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ја запали и ја засолни со дланките. Í се чини дека седи крај печка во која огнот баботи како големо златно срце полно со љубов; во секое догорче спие по една ѕвезда, една желба.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Огромни делови од тој живот, дури и за еден член на Партијата, беа неутрални и неполитички, беа прашање на какво-такво извршување на мачни работи, на борба за место во подземната железница, на крпење истенчена чорапа, на измолување една таблетка сахарин, на зачувување догорче.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Точно е, ги има многу намалено цигарите, и кога ќе ја фатам на дело, според бројот на догорчињата во пепелникот, дека претерала, таа има израз на лицето како дете што го откриле во некоја забранета работа.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Зоре, разумно суштество, само ги подигна трите празни филџани и пепелникот полн со догорчиња од соседната маса и со неизмерната полунасмевка влезе во кафулето.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ќе седиме сѐ до последното догорче и до првите зраци темнина.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Го фрлил догорчето зад себе без да внимава каде и веќе ја чувствува топлината на пламенот што зад него пустоши, но тој не се ни свртува.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Уште од скалите го удри интернатската миризба на ходникот - лимени кофи, мокри крпи, вечерни дежурства и цвикнати догорчиња.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Отпадоци, догорчиња, исчудувања, ни го гнасат лицето.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
