девер (м.)
(Кумот оди во брачната соба, ги зима Антица и Николаќија и ги донесува во салонот каде подредува оро: тој прв оти Антица, Николаќи, Василка, старосватот, деверот...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ДЕВЕРОТ: (ѝ ја зима на Василка старата шамија од главата).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
— „Платите што сме а плеле другачка ни дваесет години!“ — рекоа тие и се фатија за раце, им го преградија патот на деверите кон средната врата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Другиот девер сака да и го стави венецот на глава.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сиромаси девери! Фрлија и тука по една рака пари.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дали се еднакво или нееднакво дарувани, вели, малиот девер и стариот девер, нункото и старосватот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Со која нога ги внесе малиот девер во собата, вели, со лева или со десна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дуко Вендија ми беше девер. Велика и го здравува в образ.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тогаш ми кажа дека утредента ќе дојдел човекот кој бил сведок на погибијата од нејзиниот девер, а помал брат на дедо Петре.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се сетив на баба која и по триесет години од смртта на нејзиниот девер, сметаше за нужно да му ги направи сите редови што се носат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Секоја како што ќе дојдеше каленицата со вино ќе му ја подадеше на мажа си или на стопанот од нејзината куќа, најстариот, сеедно дали свекорот или деверот.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Чана знаеше дека деверот на Богородица ќе ги одведе на некое суво место да ја поминат ноќта, а за понатаму ќе слагаме напкумта.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Во мигот го слуша гласот на Богородица која го моли деверот да не излегува по вакво време, а тој дека оди да земе нешто од она што го исфрла Дине, за да го спотнел огнот.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Богородица, која за миг ги отвори очите токму кога се свртуваа и излегоа надвор во бувтежите на ветрот и дождот, почувствува болка и срам од своите деца и деверот, проломоти Требаше пат да им се направи до огнот, зар не видовте дека џуркаше вода од нив!?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Стрина ми направи еден преседан, пред гостите на татко ми му рече: Слушај девере, кога на помалата си ѝ купил толку работи, ќе ѝ купиш и на Милка.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Ми се доближи деверот, ми ја подаде картата со вино и со темен глас кој излегуваше од длабините на земјата, рече: - Наздрави Караѓоз, на младенците наздрави, посакај им среќа и бериќет.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тргнува кон мене деверот со карта вино, со јаболко начичкано со пари, со капа на глава, а главата без лице.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
„Ете, ти се јавило“, ми вели деверот. „А како мислиш дека ми се јавило?“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тетин Борис, инаку девер на Буровица, го посвојува нејзиниот последен син кој бргу заминал по мајка си под неразјаснети околности и така Борис Кочов станува сопственик и на тој имот.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Заѕиданата мајка, принесена како жртва во темелите на мостот, на тврдината, од страна на своите девери, за да не се урива градбата, барала да се отворат дупки за да може низ нив да се дои чедото од градите на мајката.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
