вене (несв.)
И цветчињата овенаа, како што и самата венеам, мили домаќине!... (Оддалеку се слуша песната „Сите момчиња дојдоа...“ Радосно). Тие се!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Не, и ако отидеш кога узреат маслините и од глувото пристаниште првиот кораб крене, ако сетиш некогаш во бурјанот на годините како се исчезнува и полека вене.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И ете веќе неколку месеци како вене во своето изоставено, пусто македонско село.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Одминаа убавите летни денови. Венат тревите, жолтеат лисјата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Времето се отвори и на овој бел лист Има уште место за троа ноќ есени И троа месечина од која лисјето вени и паѓа.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Кога роси и дете кога си игра на улицата И мајка од некаде кога довикува И златна јаболка во дворот кога се ниша Излезете на молитва За вечен да биде таа слика Зашто по многу време ќе застанеш под прозорец И гледаш: Веќе е есен и детето во тебе го нема И пред тебе и сушата и лисјето венат и ниту роси и којзнае каде е Магдалена...
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Му се чинеше дека пред него се гаси еден живот, вене прекрасен млад цвет.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Летно време тревата најбргу узреваше и венеше токму во таа валта, но затоа пак пролетта првото планинско цвеќе го садеше тука, а и доцните есенски цветови последни догоруваа на ова место.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Од долги проучувања и набљудувања, веќе имаше и свои заклучоци: ако ѕвездите од северната страна започнуваат како престоени цветови да венат губејќи ја бојата и сјајот, претскажува дека ќе фатат големи болести по луѓето: улери, дамли, трески, тифуси, офтики, чуми, бисерки, приштови, заушки; по ајваните: шапови, бутури, метили, лигавки, сараџи, красти, струпци; по кокошките: слепило, вртиум; по кучињата: беснило; по полето: каклици, жудилки, глутници, спарини, мемли, скувалки, пепелаш; по дрвјата: пајажини, гнилачки, имела, трат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И беспомошни во ова венење немо простум стоиме обата.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Јас слушам како венат мирисите на летото и житото мемла го фаќа.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Венат, како што вениме ние во лицето од силното сонце.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Обично со часови така стоеја со летната глава, како некое младо, тенко цвеќе на кое лошиот ветар му го скршил стебленцето, па се свиснало, вене. (Но можеби тоа доаѓаше и од гладот) Особено тоа се забележуваше кај девојченцата.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Децата како засечени стебленца бргу почнаа да венат, одвај се движеа по дворот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Поради неговото намалување, организмот ни реагира: слично како што е со билките кои живеат покрај морето и кои се навикнати на јодните испарувања: ако тие билки се пресадат на друго место каде што нема јод - не можат да виреат, боледуваат, венат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Во срцето на дрвото, црвот Му ја гризе срцевината, Дрвото вене и темнее, Красти му ја смукаат топлината, Крај листот чучулига слета.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Насетувам како вене мојата градина Со дел што во неа го всадив, Насетувам како молкнува пилето в гради И како вене мојата градина.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Утре, на прадедовска земја, можеби ќе венам, ќе се срушам.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И 'рти. Но ни презрева ни вене.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Место нив ќе дојде нова смена, во рудников момчаци ќе венат.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
