брои (несв.)
Кого треба да го бројат на конференцијата: Бугаринот, Србинот, Гркот?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Егзархистите, сами и од турските власти, се бројат за Бугари, Србите пак ги бројат Срби.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
На, земи! (Му брои на рака три златници).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
АРСО: Нека си свират, чорбаџи Теодосе. Нема што да криеме: ни пари броиме, ни жена тепаме, веселба правиме, како што е адетот и редот.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Мене ми треба здравје, младост и пари: И пари!!! (се слуша биење на градскиот часовник, брои гласно).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Па тоа беше доста, ако го кажеше отпрвин! (се рашетува и си ги брои бројниците).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Советска Русија голема држава и она ми брои двесте милиони.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Ете, кукавицата земи ја. Таа е бездомник, скита низ гора и им ги брои часовите на старите луѓе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А, лебами, јас од тоа живеа, нека ми платит. Море, кога ќе си помисла оти на владиката во Битола му и брои педееет ж'ти на една рака за да ме стори поп цревата ми се буричкаат!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Некогаш дваесеттриесет куќи, денеска брои двесте без некоја.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Е, не се тргаат. Седум, осум, девет, којзнае колку се сториа. Не знам веќе ни да ѝ броа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Зошто не ги броев ударите? се прашуваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И веќе не говореше тој туку студената цевка на пушката: „Ќе бројам до три. Ако не се разоружаш, ќе пукам. Еден...“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сите тие слугинки ќе ти бидат, а тие ќе заповедаш и ќе броиш алтани.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Други пак луѓе, сосема спротивни на првите: добро угоени, избричени или со убаво потстрижени бради, измиени, богато облечени; со широки чоени или кадифени потури, со свилени појаси, со срмени елеци и севозможни златни и сребрени накити, со пиштоли за појасите, гордо се шетаа низ пазариштето броејќи ги по стоти или илјадити пат килибаровите броеници со меките и чисти прсти.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Чув еднаш и пак уште еднаш и не сум луд. Седев и не можев да спијам и броев.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Брои. Збрка. А и што има да се брои.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не фолираше: се мачеше, беше жив грч и броеше еден, два, три, четири, пет, до илјада и двапати повеќе и пак сонот не можеше да се провлече под рампата на неговата свест.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Потоа се запре на искршената кола со слабо хранетите коњи, на кои ребрата им се броеја.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ќе го гушнеше до себе мачорот Сурко и ќе му зборуваше: - Кога ќе пораснам, Сурко, ќе научам да бројам многу, многу, па една вечер ќе ги избројам сите ѕвезди. Ќе ги избројам до една...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
