апсурд (м.)
Нема што да се зборува и за учените Македонци во Бугарија: тие едногласно ќе речат оти новото течење е просто апсурд, оти никојпат немало македонска народност и сега ја нема; оти Македонците се Бугари и сл.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Апсолутно апсурд. Од шума дојдоха, таму нека си се вратат.
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Јужносрбијанци - да. Но македонска нација и проче - апсурд.
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Оваа прагматична и дистанцирана историја како човековиот апсурд, излачува од страниците на книгите хумор, кој сите ги преплавува, нагласувајќи ги најтрагичните ситуации.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Пародијата на диктаторскиот режим, предадена со хумор и мудрост, со реалистички ситуации, стигнувајќи до границите на апсурдот, бездруго го освојува нашиот читател.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Но зарем сега да го мачи Чанга со своите мисли за апсурдот, кога говореше самиот живот?
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Глума Немарлив кон останатите елементи на режијата, кои или ги занемарувал или ги редуцирал до апсурд, Ворхол, слично на класичното сфаќање, најголемо внимание ѝ посветувал на работата со актерите.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Тоа се такви бесмислици, таков апсурд, навистина!
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Кај тој енормитет мене ме интересира тој аспект, дека креативноста тука се доведува до апсурд, но од друга страна креативноста всушност тука за прв пат е овозможена.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
И овде во Атеистичкиот музеј во Скадар ни се подготвуваше албанската идеолошка варијанта на музејско - театарската претстава на апсурдот – за борбата и ликвидацијата на Бога, со сите негови слуги на земјата и на небото!
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во моментот кога идејата за апсурд допре до мене, повторно се јави мојот комичен дух.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Завршуваше претставата на апсурдот во која само јас не си ја знаев однапред улогата и мојот текст.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Проклет театар на апсурдот во сцената на самиот живот. * ...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Па и самата изјава „ Ти не постоиш“, не содржи ли и самата таа логичен апсурд ?
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Каков апсурд имаше во неговата надеж дека Марија ќе може да живее тука, во иста куќа со нив двајцата... преостанати од некогашниот свет.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
И знаев дека како последица на тој активен партиски живот, кај Земанек, исто како и кај мене, ќе се избрише здравата линија до која може да се оди во повредувањето на другите луѓе (каков апсурд: а се боревме за здрав народен дух!); тоа и се случи.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Токму тука се креваше најголемиот балкански ѕид на стравот и на проклетствата, ѕидот на апсурдот и на глупоста.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Тој всушност сакаше да укаже токму на натрапниците во балканската историја! На нивните вознеси и заблуди, на илузиите и апсурдот. Колку погоре, толку потрагично.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Пред неполни триесет години, во 1978 година, со него се најдов, како и со другите на вишинката на манастирот Свети Наум, да му ја покажам мојата варијанта на балканскиот егзил, да му говорам за подводната граница во Езерото, вардена од змејот, за нашето вечно патување преку границата, за варијантите на медитеранскиот апсурд.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Со детска возбуда пристапувај им на парадоксите, со разблажен гнев на апсурдите.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
