аплауз (м.)
(Куќата на Херцог. Богато наместен салон. Сара свири клавир. Гостите со чаши в раце слушаат. Сара завршува. Аплаузи. Сара приоѓа кон Стево.) СТЕВО: Браво. Прекрасно.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Тој час во северната соба одекна силен аплауз - ура, ура, ура!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Се колнам, за цело време тој не го слушаше говорот, аплаузите и сите Други брливи работи што го заслепуваат човека, со жедни очи гледаше само во нас, во секое дете.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Најдобро ударник, количка, крамп, трудбеник прв, дарител на крв! (уште посилен аплауз, ура, ура) О, да!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Аплаузот не запира, ми се оѕвива во ушите. Како дожд да плуска, да удира.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Неговата точка секогаш завршува со бурен аплауз.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Курта оди до прозорот. Штом ќе се појави, однадвор се слуша аплауз и скандирање на неговото име.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Избилдувани мажи и жени - коишто речиси без иронија ги нарекуваат beefcakes (говедски колачи) - добиваат аплауз од околината. Браво тело!
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
На крајот следи френетичен аплауз.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Некои од нашите во делегацијата му се придружија со аплаузот, но први престанаа.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Заменикот на Водачот се повлекува со френетичен аплауз од публиката и гордо крената тупаница како поздрав.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Аплауз!“ темпераментно извика Нина и навистина предизвика аплауз.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Нина си ги потфати пантолонките, небаре фустанче, и фати да се поклонува: „Аплауз!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
А Баге, како и неколкутемина суспендирани соработници од другите редакции, од тој пристигнат материјал драматизираа скечеви, дијалози и вицеви, кои потоа вештите актери ги говореа во микрофон со гарнир од студиска музика и наштимуван аплауз.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Кога заврши претставата, со грмеж во салата (дали како сценски ефект или како ровја над градот, не беше јасно), а светлата се запалија во гледалиштето, актерите излегоа пред спуштената завеса, избледена и излитена, па долго и длабоко се поклонуваа пред публиката измамувајќи само млак, пристоен но повремен аплауз.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Патем, сите си ги земаат букетите цвеќиња од публиката (или од дирекцијата на театарот?), аплаузите очигледно не можат да ги понесат - тие се тешки како венци на мртовец.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Бегајте! Диносаурус! Гледачите уште еднаш се смеат и ме наградуваат со аплауз.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Авантуризмот го движеше во погрешна насока, додуша, сѐ уште има такви кои мислат дека голтањето туба со темперна боја за да се прибере аплауз од публиката е херојство и невидена храброст.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Аплаузот, всушност, е и единствениот доказ за вистинитоста.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
