алеја (ж.)
Поштарот не верува дека сум мртов а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
По алеите расцветани разнобојни хризантеми.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Погребан е во Алејата на заслужните граѓани на градските гробшита во главниот град на нашата република.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тоа е цела алеја од „рози“ а статистичарите забележале дека 10.000 китки трендафили и уште 200.000 китни разни други цвеќиња ги красат алеите по сиот парк.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Софијанци ги сакаат своите паркови, своето зеленило, цвеќињата, цветните алеи, знаат да ги ценат и љубоморно ги чуваат.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
ПАРИЗ најимпозантно се претставува на „Трокадеро“, на она место кај што се издига палатата „Шајо“ и од каде што се отвора величествена панорама - Ајфеловата кула, а понатаму убав парк полн со зеленило и цветни алеи во чие дно се наѕира Военото училиште.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сепак, пределот наоколу е изменет – од мајчината лева страна е правилна редица тополи, како дел од педантно уредена алеја, од десната татковата страна, се расфрлани дрвја и грмушки меѓу густата, висока трева, а во неа, полегнати без ред, испокршени фигури, обезглавени актови без екстремитети, како по битка на гладијатори.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Може да се рече дека тие беа по исклучок погребани во рисјанските гробишта, макар што некои тврдеа дека Алејата на великаните е излезена од верската линија.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Имаше неколку таткови сонародници и од иста вера, истакнати партијци комунисти, со некои од нив животот повеќепати му се вкрстувал, а овде беа погребани во Алејата на великаните.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Навистина, бункерите имаа и друго што да бранат: нашиот прастар и автохтон идентитет, нашиот древен јазик, нашиот фолклор, нашето полифоно пеење, нашата изорана земја во цветни алеи и терасести градини, нашите фабрики во кои се произведува од игла до трактор, нашиот целосно описменет народ, ослободен од верското ропство, нашите задруги...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Тогаш посакував град со широки булевари, дрвореди, паркови, тревници, цветни алеи...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
- Толку време подготвувавме, сѐ осмисливме... дури и точно на Денот на пролетта со чичко Темелко свечено да ја засадиме алеата на розите во Паркот на првачињата... ама се вратила вистинска зима - не дожд - снеговина...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„А чичко Темелко подготвува во парк - шумата алеја со рози.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Знаеше одеднаш да се затрча накај мене и да ме спобрка меѓу алеите со домати.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Врвевме по алејата на великаните. Се наслушнуваа лелекања на тажачките кои никако не успеваа да пронајдат доволно ветки за да ги спрострат своите црни платна на болката.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Затоа ѝ реков, онака, неодредено, дека овде на Алејава на великаните треба да бидеме сериозни, дури и внимателни.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Чуму тој безвреден арч кога по алеите пупките расцутуваат?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Црни испукани раце боцкаа свеќа во прекрасна алеја.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
