шутира (св. и несв.)
Една старичка буташе внимателно по правлиот тротоар старовремска детска количка полна со компири, неколку деца шутираа корка од лубеница, едно црвенокосо момче се мачеше да го намести на запчаникот на својот бицикл откачениот синџир.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Малиот ги шутира.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Малиот доаѓа до нив и ги шутира.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
МАЛИОТ: Види што чита гомното Курта! Види! Ги шутира листовите што ги собира Кртот.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Ја тресеше, но таа сѐ уште му се смееше в лице. Ја трескаше, ја шутираше со ногата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Приказната на Вилијам Велман како во почетокот на дваесетите го научил занаетот режирајќи филмови од две ролни - „Сцената покажува правлива улица пред салунот; едно кученце лежи на скалите; херојот излегува, го погалува кучето и се качува на коњот; арамијата излегува, го шутира кученцето и го јавнува коњот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Со стапот шутира прашина.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Сега, меѓутоа, самиот требаше да се откажам од пеналите: не можев да примам на себе одговорност да шутирам со такви чевли.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Патем речено, со еден мој исто толку талентиран за спорт колега и пријател, не сторивме дикат дека на натпреварот се шутирал пенал.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Неколку млади луѓе го шутираа расфрланото ѓубре. Еден пијан човек се превртуваше на плочникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Од некаде изникна фудбалска топка и гардистите безгрижно ја шутираа по собранискиот тревник.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
