раскажува (несв.)
Крсте се покажа повреден од Стојана и Нешка и секој одмор тој им ги раскажуваше задачите, а тие слушаа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога можеше да зборува со отец Арсенија, гледаше да го наведе да му го раскажува неговиот живот, кој во ништо не се разликувзше од Сталевиот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ѝ беше пријатно да го гледа, да го слуша како и раскажува „закон божи", историја, природознание и друго; како одговара пред учителот без запирка и како лапа кај нив варена тиква, компири или кора.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Туку да почнам да ви раскажувам.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Или ако не тоа, дедо Геро на Јонета и на Гелета им раскажуваше за Дамета, за Никола Карев и за сите македонски јунаци со кои тој комитствувал и ги знаел.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Најпосле, - ми раскажуваше татко ми, - дојде и тој ден.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Старецот ја остави ластегарката и барајќи нешто во својот широк појас почна бавно да раскажува: - Те најдов по орлите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Раскажуваше како со своите другари фатил зимото жив зајак.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Никола, се сети, раскажувај уште за Африка и боја на шумовите на една џунгла смарагдно зелена и зелена како едни очи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се прибираше, раскажуваше како да чита туѓ напис. Војна. Април. Планина... ...
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Чекај, ќе ѝ ја ставам раката на уста. Знам, не раскажувај. Сѐ знам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
– И почна да му раскажува како поминаа сношти на мостот: – Разбрале, синци мајчини, дека ќе преоѓаме ние преку Црна на Светецот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
ТОКМУ ВО ТАА ЕСЕН кога Сирмевци се приготвуваа за свадби, седеа група агалари во едно од прилепските кафиња и слушаа како еден од нив раскажува; кога, одеднаш се разнесе силна смеа во кафето: – Ха-ха-ха-ха – се насмеа слатко прилепскиот кадија и ги погледа агаларите околу себе со извесна иронија на лицето, слушајќи го оној пред него да раскажува како во прилепската нахија имало раја непокорна на султанот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Селим-бег од Коњари продолжи да раскажува: – Ене онаму, откај што огрева сонцето – и покажа со рака преку високите Селечки Планини – таму зад оние високи ридишта, велат имало земја каде што наша нога не стапнала и имало луѓе – ѓаури што не признавале ни цара ни везира.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Митко раскажуваше: - Те барав тебе по телефон. Ми се јадеше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Тој имаше моќ на маѓепсник. Штом отвореше уста да раскажува, сите се прибираа поблиску до него; го голтаа секој негов збор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- А тој дедо Спасе знаел многу приказни и често му ги раскажувал на внучето.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
А куклата не можеше да спие, зашто секогаш имаше огворени очи, па го долепи своето устиче до увото на Снежана и почна тивко, шегнешкум да ѝ раскажува за чудното, полноќно патување.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Тој и таа на секого му раскажуваа кој го извајал, кога, каде итн. Какво задоволство!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А раскажува бедниот дека пред војната бил чевлар, имал дуќан, жена, деца.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
