радио (ср.)
Го запали магнетското око на радиото и принесе две чашки на масата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Радиото запре. Таа нервно почна да го врти копчето. Помина неколку пати со стрелката долж целата скала. Од секаде испрекинати, остри звуци на џез музика...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ќе можете да си слушате радио или да играте карти во ресторанот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Извесно време бил уредник на списанието „Титов пионер“ и на емисиите за деца на Радио Скопје.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
На секои 15 минути „Радио Париз“ дава специјални соопштенија за возачите, преку кое ги предупредува како да се движат доколку некоја улица е затестена поради сообраќајна несреќа.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Колку само светилки ни горат непотребно, колку само прегрејана вода истечува непотребно, колку само минути и часови телевизорот е вклучен, никој не го гледа, радиото е вклучено - никој не го слуша, а струјата тече, неповратно се губи.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Слушаме радио, читаме весник, а таму куп информации за несреќи во светот, за глад, за немаштија, за војни, за ропство, за земјотреси, за поплави, а нас сето тоа нѐ растажува, нѐ боли.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Навивачите околу радиото бесно се свртеа. Змиулчето не одговори.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Чекаше. Во кафеаната, гостилничарот и пет-шест гости, сите мажи, слушаа радио- пренос од некој фудбалски натпревар.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќата - дел од оние стари добри пегли со јагленосано загревање, дел од радиото чиј механизам го однесоа во вреќи црни и парталави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во која ја чував Неговата слика.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Смири го, синко, радиото, замоли, јас не знам да ти појаснам зошто ама секогаш кога го свират Тешкото Татко ти излегува од фотографијата И со црвена шамија во рацете Заигрува и скока та се затресува куќата, - чиниш се урива чардакот...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Тогаш некој го пушти радиото: кркори на „Гласот...“
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама не е така, не ќе е така, ќе си речам после, не може да лаже радиото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Прегласно радио кажуваше од некоја куќа што се случува помеѓу Израелците и Арапите.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Радиото кога не свири, зборува против Југославија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ти крсти, а тоа прди сѐ кај стигне. Не читаат ли весници? Не слушаат ли радио?
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
По три дена, кога излезе бројот на весникот во кој беше објавен нејзиниот текст за филмот што го гледавме, најпрво ја отворив триесет и втората страница каде што ги печатат текстовите за театарски претстави, телевизиски и радио емисии и за филм, што некои ги нарекуваат критики, а други - рецензии.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Откако ќе се врати, го пушта радиото и слуша ноќна програма.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Сите, и мали и големи, знаевме за последните вести од радиото, за заканите на Сталин и за нападите против козите, сите ја очекувавме последната пресуда, крајот на времето на козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Го стиши радиото, козите се смирија, а ние продолживме да го слушаме гласот на спикерот од радиото: – Козари, освестете се, да не биде доцна, оставете ги козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
