прооди (св.)
Тешко е, мачно, страшно е В твоата земја таткова дека за прв пат солнцето со радост те огреало, дека за прв пат ваздувот со мирис благ те запоил, дека за прв пат земјата со слаба нога нејака си ја згазил и проодил – да тлееш и да гаснееш, како на црна туѓина, и да те враг, нов сајбиа, земјата што ја заграбил, напреки гледа секога.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Та макар да прооди и со Биновите потери, таа не пукна на никого, па дури и на Пуловец.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ете, Нешка веќе порасна и ќе прооди, а ти, откако кладе име, не се врати да а видиш.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Гоце растеше како фидан... Веќе и прооде...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
И за проодување ѝ кажав да викне две сестри и сестрите да земат со устите вода од под воденица, пред сонце, во недела, уште неугреан денот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Секоја работа си има свое А, секое проодување почнува со првиот чекор, секоја зграда почнува да се ѕида од првата тула.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Долго време лежев со заврзана, со дасчиња стегната нога, дури пред крај на летото почнав повторно да проодувам.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Спасиба, спасиба, повторувам и се тетеравам ко дете што проодува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Навистина беше пролет, Иван беше веќе проодил, а јас секој ден се преоблекував во тие три фустани.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Погледна низ вратата која водеше кон балконот и рече: „Се сеќаваш - еднаш стоевме овде, на балконот, ти погледна кон тротоарот и рече: ‘Сакам што поскоро да дојде денот кога и јас онака ќе му помагам на моето дете да прооди.’“ „Се сеќавам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
На креветот во дневната соба пред да падне во постела седеше врз гума за пливање како мало дете кое уште не проодело за да не се преврти на едната или на другата страна.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Клопчето од волна одмотано, нитките одвоени, разделени, подготвени за ново заплетување, ново плетиво, миленцето „Изгубен пат“ прооде, скршна во ново сокаче.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
