пискот (м.)
Отсекаде се чуја плачови и пискот силен, и чиниш, овој народ клет тој час го оплакуваше со својот лелек вилен најсвидното на овој свет.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Се повеќе од нејна град се крева плач и пискотот што воздухот го полнат. Над овој толку тажен створ се збраа многу жени и со една тага болна ѝ шепнат тие збор по збор.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Страшниот пискот го слуша, недостапна сала за солзи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Нов резок пискот на локомотивата ја процепи ноќната тишина и ... бегалците со радост усетија дека возот ја намалува брзината.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се нададе весел пискот.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
И глас некој оддалеку ми иде низ градините како пискот по изгубено добиче како лелек по загубено дете како драга што доаѓа да помине по предели и спомени.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Стражарите зачекорија напред. Гласот на човекот се претвори во пискот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На Татко му се мешаа семожни мисли во неговата свест, од толку надојдената поројна река на балканската историја, кога возот бавно запираше во битолската железничка станица. Пискотот на локомотивата го оттргна од неговите далечни мисли...
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Длабоко во ноќта го очекуваше пискотот на локомотивата на својот Балкан-експрес.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Слезени, скриени, на другата страна, го очекувавме заминувањето на возот, сѐ до последниот пискот на локомотивата кој се губеше во далечината.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Потем се слушна рапавиот, но силен пискот на локомотивчето и вовчето забревтано појде удолу. Кон новата станица на нашиот живот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Од викотницата што идеше од далеку, како некое тешко перде да се мавта и пропушта навеви од пискот, првин се слушна „тутунус, бре”, што значеше дека некого гонат, или дека некој таксиратлија, поради една или друга причина, треба да се фати и зграпчи.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Додека тој паѓаше, а колежот и пискотите продолжија, капакот на испуштениот сандак се лизна и одвнатре се откри восочното лице на Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Со време, за сите различно
животот ќе се претвори во складиште на отсуства:
без зуење, без зборење, без пискот
нема пожар, нема татко
нема семејни пријатели
нема гости, нема милост
нема иднина
нема држава, нема ништо
нема како што познаваш...
нема, без, нема без
...
Твојот живот ќе биде пополнета празнина.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Наблизу пиштат локомотивите со новите транспорти на живи луѓе со истоштени лица, најчесто со згаснати погледи и пресушена болка на откорнатици, луѓе што брзо, веќе навежбано се товарат во добиточните вагони кои поаѓаат проследени со пискотите на жените, викот на уплашените деца, занемените мажи, воздишките на средовечните, шепотливите молитви на старците пристиснати во своите први, подвижни ќелии, на луѓето што од страв се измокруваат во својата облека, на децата што несвесни за ужасот кој ги обзел нивните семејства, бараат простор за игра, во вагоните тргнати за далечната Полска во кои има едвај место за стоење.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Од време навреме скокаа во место цепејки го небото со вресок својствен само на нив, болно плачеа коњски, а пискотот нивни се прочу низ коријата, одекнуваше од околните ридови и повторно се гушеше некаде длабоко во нивните коњски срца.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Стивнати хакхами мислат на одведувањето на Израилот во вавилонското ропство и на повторената судбина, барајќи со сета моќ на своето примерно духовно поимање, среде општиот очај, викот и пискот - причина за суровиот гнев на Севишниот, додека хазаните, псалтирите при синагогите го мислат кадишот, молитвата за умрените што, чувствуваат, отсега натаму ќе биде непрекинато кажувана.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
„Идиот! Идиот! Пфуј!“ вика сувиот човек и се тресе сиот како пијаница кога ќе зацица крв, а тишината прска во безброј срчи и мислиш дека нема крај тој пискот, дека будилникот саноќ ќе цепи: иди-от! иди-от!
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Во подземното царство Посејдон коњите ги спрема Острејќи го трозабецот тој тргнува во нова авантура Да го задржи она што синот со пискот му го зема.
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
