оглав (м.)
Тетка Анѓа го затегна оглавот и ме тера да го запрам магарето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
И така, ние добиците за оглави, наврламе тоа плачкуринките на ниј, и бегај долу Писокал; и ошче в зори си дојдоме дома.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
кога ќе испуштаат душа - кожата им продолжува и понатаму да им поигрува, да се тресе, како под неа да јураат ситни бубачиња со голема брзина; другите ајвани, пак, коњите, магарињата, маските, ждребињата: пред да паднат, да се стропачат на земјата, се тетерават à наваму à натаму како пијани, како бунило или треска да ги зафатило: одат па се повраќаат, тргнуваат кон една страна, кон друга, се завртуваат во круг, и како пред нив да се отвора голема бездна, ги опнуваат нозете во земјата, се потргнуваат газум-газум и паѓаат; кога ќе треснат на земјата, продолжуваат со главата да мавтаат на сите страни како да сакаат да скинат некој невидлив оглав со кој се врзани, и удираат со предните нозе, гребат по земјата и, чиниш, си копаат гроб или кинат нешто што ги сопина; испуштаат душа со подзината уста, со искривена муцка, со пуштен јазик, со очи смигнати или отворени и рогливо извртени; над нив се собираат сите птици, сите кучиња од селото; дрпаат и завиваат; луѓето ги слушаат, се ежават и ги колнат: главата да си ја изедете!
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ги гледаше како одат по сокаците изнабесени на нив со: кошници, сита, вретена, фртоми, синџири, потковки, ендезиња, брдила, кросна, кации, пирустии, сорови, ченгели, резиња, дрмуни, оглави, гребла, ѕвонци и други дрангулии и викаа умот да ти го извадат; навечер палеа огнови крај езерото кои одблеснуваа во водата како да ја потпалуваат; седеа околу нив со раширени нозе да се топлат;
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Оглавите и самарите на нивните коњи беа украсени со поинакви монистра и везени веленца.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ги држи таа за оглавот, а земјата, мислиш се помрднува под неа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Методија попусто пушташе раце да го фати за оглавот, да го задржи.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Магарето подзастана под мостот. Всушност со оглавот се запна за едно железо што стрчеше од дното.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Методија ги дофаќаше предметите, се држеше да не тоне, но не излегуваше, туку мавташе со нозете, напињаше и гледаше да дојде до оглавот на магарето, да го фати, да го извлечка и него; но кога ќе му успееше да го фати за оглавот, матицата на водата ќе го зафатеше да го влечка и тој пак го отпушташе и фаќаше надолу.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Отрчав, му ја фатив воѓата, оглавот, и му се врипнав.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Почнаа да викаат за помош, се разбудија соседите, дотрчаа, започнаа и тие да помогаат, да влечкаат садови со вода, да гаснат; се фрлаше вода на пламенот кој сѐ повеќе се ширеше и ги зафаќеше сувите плотици од чардакот и се качуваше нагоре кон одаите; коњот исплашен во кералот, напна на оглавот, го скина и излезе низ запалената врата бегајќи и 'ржејќи панично.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Првин оглавите еленски, па шапката со која го призакриваше голото лице, па стравот од самовилската магија.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Признај, зарем не ми порача дека љубовта е прекрасен оглав кој колку и да нѐ стега со задоволство дозволуваме да нѐ води?
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Немаше ниту оглав, ниту јарем кој може да ја смири.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
