нем (прид.)
Но и неа бесно огнооки змејови страшни силно ја тресат од темел и куќата, најпосле, паѓа, а купишта прашни станаа гробови неми . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Од окото божје на кривдата чедата неми ни да се затскријат каде . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Капки крвави, о моми, г'сти, та големи, срце ми од них застина, очи, уста - неми!
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Неизбричен, начичкан со сиви, остри игли, тој гледа само со белките на очите во моите боси нозе и безгласно ја отвора големата уста. Небаре е нем.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не можев да најдам ништо смешно во тоа што барам одмазда со лице својствено на немите јунаци од киното Аполо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ама, нели во наше Мариово жените се к'т, едвај чекаа мариовците да се жугне некаде оти има женска пола за давање — како сака нека биде! Макар ќора, крива, саката ... Па дури и немата Петкана Арапова се омажи за Трајка Рошајка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Немој утре да рече: „темница беше, не те виду", — или: — „те наметааа, не си чинила" и други мани да ми најде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сами сме. Ништо не велиме. Некое немо разбирање нѐ гони да се разделиме.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Суви заковани штици. Немиот крик расте и се заканува да го минира однатре, да го разбие на атоми.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Би те кренале неми над своите немирни тежини да те поплави небето со белите трошки на погледот Дали тогаш твоето сонце ќе може да го озвучи кроткиот дожд на тишината Сепак не е зимата румена како нашите образи и не е вистински сетна како здивот на реката Побарај го слапот од надевање во извезената кора на мразот под која тлее жуборот на едно кревко сеќавање
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Стои на познатиот малку нагорен килим и со нем крик го разгледува секој дом, по сонот дека неколку месеци бил отсутен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Очите ѝ се слаби и дење, ноќе е како слепа, одвај ја забележува и светлоста на далечните ѕвезди, тие неми сведоци на оваа необична средба.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Братче, нарачај и за мене. Под другиот закрцка расклатениот стол и го пресече баритонот. - Зошто, ти нем ли си?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пристигаат троми пристигаат уморените коњи на просторот (дождови бледи беспатни и неми) пред јаслите на моите дланови на прозорот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Окитот ги заличи годините и зимата нема а немирна во мислата: каде Окитот ги заличи надите и овие раце израснати од барање во застани: каде Окитот ги заличи спомените на една зима мраз зима страв па сепак: каде каде
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Беше сигурен:ја минаа шумичката и од еден скоро непреоден дол, заштитен со боцкави змии на густо збиени капини, излегоа пред студен рид, нем и пуст како тајна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зима, сурова и смртоносна, со гола смрзната земја, згрчена од нервозна болка, слепа и нема за сѐ што станува над нејзината тврда кора.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Затишие ли пред бура? Збунетост на сцената. Неми погледи. Исчекување.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Вџашено стоеја со виснати раменици и издолжени раце, несигурни, неми, со по еден остар клин во секој зглоб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Високо, над срамежливоста на хоризонтот, пливаше во ретка разблажена крв, непознато, тромаво јато со неми клунови.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
