клучар (м.)
Неколку пата штракна рѓосаниот клуч на клучарот, скрцна старата тешка железна врата и се отвори...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Стариот рѓосан клуч штракна неколкупати, вратата од ќелијата се отвори, клучарот го пушти да влезе трговецот и пак ја заклучи вратата.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Пцујат по нас стражарите, клучарите, а ние претаме во изметот, се валкаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Бидејќи му немаше спас, постојано, кутриот, се надеваше да избега: се надеваше еден ден некој од клучарите да ја заборави да ја заклуча вратата од самицата, да ја остави отворена...“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Издивна: „И навистина еден ден тоа и се случи: клучарот ја остави вратата отклучена.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
О, сладост На Новото О, убост На болното И вечното Лудување. клучар Темнеам Заспан Студен Сал мојот Клучар Темничар Буден. не се ни родив Не се ни родив Не бев Ни Бил.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Рече: „Јас клучар сум сега на семинаријата, и никакво чудо не е кај клучар клуч да најдеш.“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И малку била казната таква за неговиот гнев, па му го одзел и првенството во советот на дванаесеттемина, и го поставил само за клучар беден на семинаријата, кај Јулијан Граматик.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Но ние навреме си се ослободивме од Сталин, си помисли и продолжи со поцврст и посигурен чекор кон малото стражарско место, кон клучарот на вратата од пеколот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Но отворен е патот. Клучарот на залезот во мирна прошетка по водите мина.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Одаите се колнат во клучарот стар и спор Немаат тие доверба во оние однадвор!
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Слушај Срцка, јас не сум само твојот носач, туку сум и клучарот на твоето срце.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Клучарот на страста беше заминал оставајќи ги клучевите на располагање сами да го одредат мигот кога да ги отворат одаите и да вкусат од тајната амброзија на љубовта.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
