жали (несв.)
и што бех на христиани добро учинила, и кој зло ми чинеше ја не му се љутех и трпех сѐ што ми чинеха лошо, и некои што беха у жалби и неволи — и јас плачех и жалех со них барабар, или некого от греховни работи отвратих, или си задржих јазик от клетви и л’жи и от праздни зборови, — сите мои добри работи видох ги како днеска учинени и се зарадувах.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Жалејќи го Кузмана, тие над своето блиско толку неизмерно плачат: да не стане пљачка на пците...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И зошто ја жали вдовицата минувач тажен, солзите свои ги трие?
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И Селман брадатиот, татко му кому му пратил поздрав, без веќе да жали, бидејки за крвта на брата си беше го фатил, — глава му одзел на Али.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Арно ама што рекол некој: „Не треба човек да се радува многу, ни да жали многу, оти зијан ќе го најде“.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Аман, оче дуовниче, те молам, земи ме и мене со тебе на аџилак, за да се сторам и јас еден аџија, да и да умрам да не жалам“.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Еј, јуначка луда, крв црвена, рујна, ти не ли се жалиш што вака се сипеш по ледини ридски, по тревата бујна?
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Тутуни садиш, тутуни нижеш, тутун таговно у монопол редиш, ме споменуваш и ем си жалиш денови - крепи тешки си редиш — Величко, мори, другачко златна!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ако жена не донесов ѓул- трендафил во одаја верна, добра млада љуба - не ме к'лни, не ме жали; во борбата другарката с'лнце сјае, с'лнце трепти!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Не ми се, Вело, жали и клети!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
- Ејди, горо, шумно горо, шумна горо јаворова, ни за мајка, ни за татко, ни за прво либе жалам.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Адети, пусти адети, - адети црни синџири, в темен мрак лице да криеш, вечно да жалиш за живот, - за солнце, лична слобода!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Мајка ми да ме жале и дури ѝ гледат очите, либето да не ме жали, оти ми беше неверно.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Левиот мазен образ одвреме-навреме му се грчеше; изгледаше дека безуслешно се обидува да се насмее. Очигледно го жалеше старецот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се жалеше на срцето. - Срцето? се насмевна жената. - Токму срцето, а?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Их, како не беше учена ваа моата чума да си земаме две плати!“ — се жалеше Бино, но откаде докаде во Мариово учена жена и даскалица?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Браче Илко си а наредил работичката, а јас сирота токо се жалам ќе су останала сама.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Беше тргнал сношти повеќе од пагурчето по случај успешно свршената работа, та почна да се жали дека нешто глава го боли.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И белки не е за несреќа“, си рече жалејќи што сега не му е младоста од едно време кога беше комита во четата на деда Гера.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
