долета (св.)
Радосни штрковите си тргнале и си се упатиле секој род и фамилија за својот вилает, а Силјан со Аџиовци си долетале во село Коњари здрави и живи.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Како што првиот пат што идоа, така и тогај беа си долетале на нашава земја.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Дали пилиња сте и сте долетале у нас?
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ти остави твојте коски пo високи планини, Што долета црно орле преко нашата земја, то сакаше да му вади очите no главата.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Од дворот на гимназијата, најпрвин тивко а потоа сѐ посилно, долета врева на нејасни гласови.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Јован Ѓуров како орел на мрша се прибра до над село и чекаше да се истави волкот за да долета да колвне некој сокол.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И само што бил готов дворецот, долетале и самовилите од Беласица со своите бисерни ковчежиња полни со мртви очи...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мишко не го виде од каде долета.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Во една ноќ долета од југ топлиот јужен ветер.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Некаде од соседните дворови долетаа уште три-четири врани, се спуштија на крушата и силно загракаа: - Гра! Гра! Гра!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Низ отворените прозорци долетуваа зборовите од востаничката песна: „Ај, излези, Ѓурѓо, на сретсело, да ги видиш, Ѓурѓо, мори, комитите!...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Одеднаш, осата долета право пред неговите нозе, а збунетиот Фигаро – пап! – ја поклопи со муцунката.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Силен тресок што долета откај општината ни струјна низ снагата и ни ги сниша нозете.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но уште во истата ноќ долетаа студени северни ветришта и ги потиснаа кон југ послабите и изморени јужни ветрови.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Од некаде долета славејче. Застана на една гранка.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Бојан се надеваше дека снегот ќе престане, а потоа ќе долета јужен ветар, па за ноќ, две ќе го преполови, и ќе го отвори патот од селото кон планината.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ајде, најди во себе некоја здрава жиличка пушти напролет некое листенце, па ќе долета кукавичката, ќе слета на тебе, и ајде - кукавица кука на зелена бука!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
До неговото секогаш докрај напнато уво долета зловешто, далечно волчешко завивање.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
9. НА ДРВЈЕТО ЛИСЈАТА ИМ СЕ ДУША - на луѓето дреата никогаш душа им не е, и в злато да се наконтат од пети до гуша в пазви не ќе им долета птичка која пее...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Нешто сепак се гледа зад сенките на дождовите: пеперутка долетува и застанува на прозорецот, трепка со крилцата, пишува врз него со жолти букви низ топол ветер мај 1978.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
