дваесетина (бр.)
Доста ја дочека пролетта и еден убав сечков ден ги опра на реката сите мотаници од нејзината предотина, а на другиот ден зеде дваесетина триесет јајца и му отиде на Колобана на анот и за сите купи пет шест чешити бои.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Митре служи во српската војска на Соколот, на доглед на својата куќа, на своето село, а ништо не знае за своите, а уште помалку дека брат му Петре стои против него, на дваесетина триесет метри во бугарските окопи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дадено на ќаата на везирот Мустафа 26 сефер 973 год. И Сефедин доби еден арапски коњ од султановото ергеле, го кладе ферманот во џебот и за дваесетина дена се врати во Прилеп.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ќе поминат десетина минути, ќе поминат дваесетина, триесетина и вратите пак ќе се растропаат.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Затоа тој сега тивко се приближуваше до едно чамово стебло, што стоеше на дваесетина чекори лево од дирата, в очи на оние лески и стеблото му беше сѐ поблиску, сето црно и со својот вечен ореол од густа миризба на смола, не смирена ни под тој висок снег, натрупан над неговите виснати гранки, со дебели, крстатни чикери иглички.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа било сѐ што давало некаков знак на живот и во целата таа шума, а тоа сега го опфаќало сѐ повеќе и оној човек, со едната покуса нога, на дваесетина чекори од стапицата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше тука повеќе од дваесетина дена, иако не беше во состојба да ги преброи точно сите оние безлични денови на чекањето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Околу дваесетина километри од Струга, на средината од друмот, во Дебарце, се наоѓаше малото исчадено селско анче.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Набргу, на дваесетина метри од брегот, тие го прифатија давеникот и одејќи кон плиткото, го изнесоа на брегот. Беше жив.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
А еден наш Мурго пред дваесетина години задави волк, не волк туку магаре - толку голем.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Стана, ја зграпчи пушката, стави пет патрони во лежиштето, стави уште дваесетина во џебовите, па се стрча кон плевната.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Пропаѓајќи до градите во снегот, валкајќи се, помагајќи се со пушката, со стапот, Бојан можеби измина дваесетина метри по угорницата, каде што под снегот требаше да биде патчето што водеше кон Гола Глава.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Шаќир беше уште младо момче на дваесетина години, та како на стрико или вујко му бакна рака на постариот Толета, кој беше токму двапати постар од него.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
За овие дваесетина — триесет дена Толе организира известувачка служба од сите села, та уште кога Бахтијар излезе од Прилеп, тој ја разбра работата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Во купето влезе едно црномуресто момче, кое одвај да имаше дваесетина години, некаде од селата кај Неготино, мислам од Пепелиште или Прждево, па потоа уште двајца повозрасни, едниот со лузна и висок, а другиот понозок и мешест.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Откај Храдчани, врвната кота на градот на Влтава, што ја сечат дваесетина мостови, се гледаат врвлестите црквени кули, кои го парат небото, а една од други пораскошни и поубави.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Прага е полна со ресторани - 136, дваесетина барови, педесеттина хотели и во нив се одвива животот на гостите и тука е посебно живо во доцните ноќни часови.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Откако минува низ дваесетина соби, помислувам дека тие всушност не се разликуваат меѓу себе.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Излегува од зад трнот магарешки,пред ровот, еве вака, колку дваесетина чекори од мене. Ја гледам,се облекла во невестинска облека.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Војната, окупацијата, крвниците, исчекувањето на Пролетта - Револуцијата, борбата, колективизацијата, бесмислените селски конференции, напорите на селскиот секретар Тацко Настејчин - цел еден спектар од историско социолошки премиси што го одредуваат животот и промените на нашето село во последниве дваесетина години е вткаен во лирско проѕирното ткиво на Чинговите прозни кажувања.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
